มีภาพที่น่าหลงใหลมากมายใน “ Deep Rising ” หากได้ข้อสรุปที่ค่อนข้างคลุมเครือจากทั้งหมด สารคดีชุดที่ 2 จากช่างภาพMatthieu Rytz (“Anote’s Ark”) ผสมผสานทัศนียภาพอันงดงามของสิ่งมีชีวิตในมหาสมุทรลึกกับสัตว์ร้ายที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามในการต่อสู้ระหว่างประเทศภายใต้เรดาร์เป็นส่วนใหญ่เพื่อตัดสินว่าจะขุดแร่จากสิ่งที่ยังไม่ถูกทำลายซึ่งแทบไม่มีการสำรวจมาจนบัดนี้ ความลึก
ปัญหาคือ ผลที่ตามมายังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด และผู้อำนวยการก็ทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมในการ
แยกแยะข้อโต้แย้งในค่ายที่สนับสนุนหรือต่อต้านการทำเหมือง ดังนั้นคำกล่าวของนักอนุรักษ์จึงจบลงด้วยการดูคลุมเครือเล็กน้อย — แม้ว่าจะเป็นวิธีที่สวยงามอย่างปฏิเสธไม่ได้ โดยผู้บรรยายJason Momoaนำเสนอคุณค่าบางอย่างของกระโจม ในฐานะที่เป็นอาหารตาน้ำเพียงอย่างเดียว มันควรจะดึงดูดอย่างมากสำหรับโปรแกรมเมอร์ของเนื้อหาธรรมชาติที่ไม่ใช่นิยายทั่วโลก
Rytz เปิดฉากโดยที่ John F. Kennedy เดินผ่านคำปราศรัยในปี 1963 ที่ประกาศว่า “ความพยายามระดับชาติที่สำคัญในการได้รับและใช้ข้อมูลเกี่ยวกับส่วนหนึ่งของโลกของเราที่จะกำหนดเงื่อนไขของชีวิตในส่วนที่เหลือของโลกในท้ายที่สุด” – ส่วนหนึ่งที่เป็น “ทะเลรอบตัวเรา”
ความพยายามนั้นประกอบด้วยหรือนำไปสู่อะไรนั้นไม่ชัดเจน แต่ต่อมาเราได้เรียนรู้ว่าในทศวรรษ 1970 ขณะที่ราคาแร่พุ่งสูงขึ้น ผู้เล่นงานหนัก เช่น Lockheed Martin และ Standard Oil ได้ก่อตั้งกลุ่มบริษัทข้ามชาติเพื่อตรวจสอบการขุดในทะเลลึก ซึ่งในทางกลับกัน เมื่อรวมกับกฎระเบียบที่ขาดแคลนสำหรับน่านน้ำสากล ทำให้เกิดความกังวลในหมู่ประเทศกำลังพัฒนาว่า “วัสดุเชิงกลยุทธ์ของก้นทะเล” อาจกลายเป็นทรัพยากรอีกชนิดหนึ่งที่ถูกกลุ่มบริษัทโลกที่หนึ่งปล้นไป ความพยายามขององค์การสหประชาชาติในการประกาศความลึกของมหาสมุทรว่าเป็น “มรดกร่วมกันของมนุษยชาติ” ได้รับการอนุมัติอย่างชัดเจนจากชาติสมาชิกเกือบทั้งหมด แต่ไม่ใช่ตัวแทนของประธานาธิบดีเรแกนในสหรัฐฯ
ทศวรรษต่อมา เทคโนโลยีได้ก้าวหน้าไปพร้อม ๆ กับทั้งนักการค้าและนักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่จะค้นหา
แหล่งพลังงาน “ทางเลือก” โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเพิ่มขึ้นอย่างปฏิเสธไม่ได้ Rytz แนะนำให้เรารู้จักกับชายผู้ซึ่งแสดงภาพลักษณ์ที่ห้าวหาญของผู้มีวิสัยทัศน์ในเรื่องนี้ก่อน นั่นคือ Gerard Barron ซีอีโอของ Deep Green Resources ซึ่งเพิ่งรีแบรนด์เป็น The Metal Company บินไปรอบ ๆ เพื่อนำเสนอให้กับผู้เข้าร่วมการประชุมที่เบลอด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์และนักลงทุนที่มีศักยภาพ เขานำเสนอการขุด “ก้อนใต้ทะเลลึก” ที่พบในสถานที่เช่น Clarion-Clipperton Zone ของมหาสมุทรแปซิฟิกในฐานะนักแก้ปัญหาที่น่าอัศจรรย์ “ประกอบด้วยโลหะทั้งหมดที่เราต้องการเพื่อขับเคลื่อนเศรษฐกิจสีเขียว” โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลิตแบตเตอรี่สำหรับรถยนต์ไฟฟ้า ไม่ชอบอะไร
ดร. แซนดอร์ มัลโซว์ นักชีววิทยาทางทะเลที่มีท่าทางไม่เรียบเฉยอย่างเห็นได้ชัด เขาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการจัดการสิ่งแวดล้อมของ International Seabed Authority ซึ่งเป็นองค์กรที่มีฐานะต่ำแต่ทรงอิทธิพลซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ในจาเมกาอย่างรอบคอบ — จนกระทั่งเขาลาออก การประท้วงต่างๆ ดำเนินไปอย่างรวดเร็วเกินไป “ตั้งแต่การสำรวจไปจนถึงการแสวงประโยชน์” ต่อมาเขายุยงให้มีการทบทวนกิจกรรมของ ISA อย่างเป็นอิสระ โดยอ้างว่า “ขาดความโปร่งใสและผลประโยชน์ทับซ้อน”
มัลโซว์มีมุมมองที่ยาวไกลว่าก้อนโลหะที่อุดมด้วยโลหะเหล่านี้ต้องใช้เวลาหลายล้านปีในการก่อตัว และเป็นส่วนหนึ่งขององค์ประกอบพื้นฐานของชีวิตบนโลก ท้องทะเลไม่มีที่สิ้นสุด และระบบนิเวศของพวกมันก็พัฒนาอย่างรวดเร็วเช่นกัน การขุดดังกล่าวอาจก่อให้เกิดความหายนะอะไร นับประสาอะไรกับสิ่งมีชีวิตลึกลับที่ยังถูกค้นพบใต้พื้นผิวมหาสมุทรสองไมล์หรือมากกว่านั้น เราสามารถซื้อของเล่นที่มีความสมดุลทางธรรมชาติที่ยังแทบไม่เข้าใจได้หรือไม่? และสำหรับมิชชันนารีองค์กรประชาสัมพันธ์ที่ “เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม” อย่าง Barron spread นั้น มีการแสวงหาทางเลือกเชื้อเพลิงฟอสซิล (เมื่อไม่ได้เป็นเพียงการ “ล้างสีเขียว” สำหรับพลังงานสกปรกแบบเดิมๆ) แม้แต่สิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ พวกเขาได้รับเลือกเพียงเพราะสร้างผลกำไรหรือไม่? มีข้อเสนอแนะว่าพลังงานแสงอาทิตย์และลมถูกผลักดันโดยอุตสาหกรรมน้อยกว่า เนื่องจากพวกมันยั่งยืนในตัวเองและมีต้นทุนต่ำ
แต่การคาดเดาเหล่านี้จะกล่าวถึงในการผ่านไปเท่านั้น พนักงานขายที่คล่องแคล่วของ Barron อาจบ่งบอกตัวเองในระดับคำบรรยาย แต่เขาไม่เคยถูกถามคำถามยากๆ เลย (คุณจะพบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการโต้เถียงที่เกี่ยวข้องกับเขาและ The Metal Company ได้จากรายการ Wikipedia สั้นๆ) ภาพยนตร์เรื่องนี้กำหนดให้ Muslow เป็นศัตรูทางอุดมการณ์ของเขา แต่ชายทั้งสองไม่เคยพูดหรือแม้แต่พูดถึงกัน
